wok-over in de Mozaïek

Zoals het een topploeg betaamt (remember Epanyol Barcelona tegen Zulte-Waregem) speelt ook het zootje ongeregeld dat zich wel eens “Jan, Piet, Joris & Sam Gooris” durft te noemen af en toe eens een oefenpartijtje om er wat routine in te houden, en iedere kernspeler de kans te geven een aantal keer te scoren. Zo dus ook op zaterdag 25 november, waar op de allerlaatste nipper nog besloten werd om onze conditie te testen in de Mozaïek, iets wat ’s morgens nog een vrij zinnig idee leek te zijn. Om wantoestanden met grote hordes groepies zoals reeds menigmaal gebeurde te vermijden werd echter besloten om éénmalig onder een schuilnaam te spelen, iets wat achteraf één van de moeilijkste opgaves van de avond bleek te zijn omdat onze reputatie qua “funniest guys ever” hierbij toch enigszins op het spel gezet werd. Na heftig intern gebakkelei werd unaniem besloten om ‘Geertje Colargol’ in het leven te roepen, een mythisch figuur dat niks te maken heeft met ‘Beertje Colargol’ die, zoals u op bijgaande foto kunt zien, serieus aan lager wal geraakt is en nu in Nederland vertoeft wegens de tolerantie ten opzichte van drugsgebruik aldaar.

Ondertussen hadden enkele snoodaards wel al het gerucht verspreid dat “J, P, J & SG” aanwezig waren zodat plots uit het niets de voorzitster van de “Blonde Pipi Langkousen who love Jan, Piet, Joris & Sam Gooris”-fanclub tevoorschijn kwam. Om onze concentratie niet al te veel te verstoren werd beslist om Jan op te offeren om haar de five seconds of fame te geven waar al onze fans naar hunkeren, zodat de rest van de ploeg zich verder kon focussen op de belangrijke zaken des werelds, het drankbestellen dus. Eens we dat voor de eerste van vele keren achter de rug hadden bleek te zijn gebeurd waar de grote afwezige, de genaamde Joris, reeds van bij het begin van onze succesvolle carriére voor vreesde … We waren te vroeg aanwezig op een kwis. Meer zelfs, we waren veel te vroeg aanwezig, waarmee voor eens en voor altijd duidelijk gemaakt werd welke waarde Joris heeft voor ons team, was hij er bij geweest dan was ons dat nooit overkomen. Doch na veel vijven, zessen en zeveren werd op een gegeven moment toch beslist om het kwisgebeuren een aanvang te laten nemen, waarbij geheel subtiel op één detail gewezen werd … de joker. Inderdaad, eindelijk nog eens een joker op een kwis, en dan nog een speciale joker, want dit vreemd uitziend specimen mocht ingezet worden op élke ronde, ook op de speciale ronde waarbij sowieso reeds het dubbel aantal punten mee kon verdiend worden. Sam Gooris ervan overtuigen om de joker tot het laatst te houden was dan ook een lastig karwei, vooral toen we de eerste ronde reeds 20 op 20 scoorden. Na de tweede ronde met slechts 19 op 20 vreesde Sam er duidelijk voor dat we al ons poer veel te vroeg verschoten hadden dus bleef hij aandringen de joker meteen in te zetten maar Colar en Gol (Sam had voor één keer de rol van Geertje) hielden het been stijf. Zelf deed ik dat vooral dankzij een trap op de kuit die ik gekregen had tijdens het voetballen ’s namiddags, maar het bleek wel effectief.
De kwis zelf bediende ons ondertussen verder op onze wenken met rondes genaamd ‘Film’, ‘Vlaams’ en ‘Vrouwen’ zodat we rustig net na de kopploegen bleven hangen, kopploegen die wél reeds hun joker gebruikt hadden. Eventjes werd het nog spannend tijdens de ‘Link-ronde’ toen we bij de nummers ‘Rood’ van Marco Borsato, ‘Liefde is een kaartspel’ van Lisa Del Bo, ‘een Elvis-cover’ door Helmut Lotti en ‘No more bolero’s’ van Gerard Joling niet verder kwamen dan ‘Harten-koning’ als verband (de juiste oplossing is op eenvoudig verzoek verkrijgbaar) omdat onze grote concurrenten Starbuk en Apollo daar foutloos op bleven en zo hun achterstand van 8 punten in één klap goedmaakten. Maar dankzij teksten van onder andere Urbanus en Bart Kaëll konden we toch aan de finale ronde beginnen met een voorgift van 6 punten. En die finaleronde was één nostalgische trip die herinneringen bracht aan de befaamde “zoek de vedet in de tekstomelet”. Een onbekend aantal artiesten terugvinden in een voorgelezen tekst bleek echter niet zo heel moeilijk, vooral niet omdat de presentator af en toe wel eens een subtiele hint gaf (bij Lucifer-sdoosje dacht ik onmiddellijk aan de groep ‘sdoosje’ maar gelukkig kende Tony het Nederlandse gezelschap Lucifer). Uiteindelijk 17 van de 20 teruggevonden, doe maar eens na zou ik zeggen, en dat deden onze concurrenten van Starbuck dan ook, iets wat hen de tweede plaats opleverde, de derde volgde twee straten verder. Netjes gewonnen dus, in een kwisje met niet al te veel tegenstand, maar ook Eddy Merckx won af en toe eens een kermiskoers he … Onze groeimarge mag zich ondertussen reeds in de handen beginnen wrijven want hedenavond wordt hij weer van stal gehaald, Detroit Breakdown here we come.