You're about to find out ....

Hoe de Fab-4 muziekkwis in Lotenhulle verlopen is … of toch in zoverre een door alcohol en vermoeidheid geteisterd brein zich daar nog iets van kan herinneren. Vreemde avond, dat zeker, want Joris slaagt er de laatste tijd steeds weer in de prijs van het te-laatst-komende-te-laatkomer te ontwijken, maar gelukkig kan er steeds op goeie (en sinds kort) ouwe Piet gerekend worden om afspraaktijden aan zijn botten te lappen, waardoor de tocht naar het mythische Lotenhulle iets later dan gepland aangevat kon worden. Lotenhulle hoor ik u denken, dat deden wij ook, bevreesd voor een hoax van Sam die ons iets wijsgemaakt had over een kwis in een onbestaande gemeente (komaan, Lotenhulle, you must be kiddin’). Niks van dit alles, Lotenhulle bestaat wel degelijk, en alles was in gereedheid gebracht om er een heerlijk kwisavondje van te maken voor Sam. Niet alleen had de jury er op voorhand voor gezorgd de ganse avond zicht te hebben op de rug van Sam, daar bovenop werd een zekere PG strategisch aan het tafeltje naast het onze geplaatst. Uiteraard kon dit niet goed aflopen, het voltallige 'J, P, J & SG-combo' was zo onder de indruk dat de gehele eerste ronde aan ons voorbijging alsof men enkel het geluid van stilte door de boxen laten galmen had. Zelfs Piet kon niks méér uitkramen dan “waaaaw, eindelijk eens Marco Borsato op een kwis, mijn avond is reeds geslaagd”, maar de titel van Marco’s meesterwerk bleef ergens hangen. Meteen dan ook eventjes op onze plaats gezet, en die is dus blijkbaar 12e, 13e of toch iets in die orde na een eerste ronde, en dan moest het beste nog komen … een ronde ‘foute openingsnummers voor op nen trouw’, en ‘I’m not in love’ werd niet gevraagd. Wél het geniale “Kiss and wok away” and “Torn between two lovers” waardoor de schade enigszins beperkt werd, het drankgebruik helaas ook omdat een traditie in Lotenhulle blijkbaar is om een groot aantal fragmenten in een compilatie te laten horen, waarbij het de bedoeling is de gehoorde artiesten te noteren. Deze keer gelukkig ‘slechts’ 40 fragmenten in een totaaltijd van een kleine twee minuten, niet echt ‘ons ding’ want zelfs na de vierde beluistering bleven nog heel wat vakjes open, ondanks het eindelijk eens kunnen opschrijven van Joerie (wie ? hoor ik u denken) als correcte antwoord.
En dan één van de hoogtepunten van de avond , de eerste pauze … inderdaad, dit was een kwis met twee pauzes, dat is een verhaal dat we nog jaren gaan kunnen vertellen aan eenieder die het wil horen. Na deze pauze raakten we iets beter in form, tradities zijn er nu eenmaal om in ere te houden. Zelfs een ronde over ‘de King’ kon ons niet uit ons lood slaan (Helmut Lotti én André Hazes werden uiteraard onmiddellijk herkend), enkel het laatste fragment in die reeks zorgde voor een pijnlijk moment, maar Sam besloot wijselijk “ZieZie Top” niet als antwoord te noteren, de herinnering aan een ziezie-top was nu eenmaal nog iets te pijnlijk voor een onzer ploeggenootjes.
Nog voor de tweede pauze (ja, die kwam er uiteraard ook) kregen we ook een videoclipje te zien, “Perfect day” in de versie van immens veel verschillende artiesten, waarbij het de bedoeling was de twintig gevraagde namen te noteren. Uiteraard geen enkel probleem, enkel bij de zanger van Fun Lovin’ Criminals was er enige discussie omdat we enkel de voornaam neerschreven. “Huey, mor gan ze da wel goekeuren ?” zei Jan nog, maar het kwaad was reeds geschied, slechts 19 op 20 op deze sublieme ronde, vreemd dat nooit eerder iemand op het idee gekomen was zoiets te vragen, “We are the world” zou daar nochtans ook zeer geschikt voor zijn dacht ik zo eventjes.
En dan was er nog iets vreemds, nóg een halve pauze … een beproefd recept, één ronde laten oplossen door slechts de helft van het team, waarbij de andere helft dus van een welverdiende rustperiode kon genieten (kwissen is nu eenmaal zwaar werk, hoe meer pauzes hoe beter dus). Dat in dit onderdeel een zeker tweetal beter scoorde dan een ander tweetal dient niet echt vermeld te worden, Sam en Joris dienden nu eenmaal het weinig populaire onderwerp ‘David Bowie’ te behandelen, terwijl Jan en Piet het voordeel hadden hun kennis over Demis Roussos te mogen bewijzen. Dat we tussendoor eventjes collectief weigerden Laura Lynn te herkennen pleit uiteraad voor ons gezond verstand.
Soit, nog een pauze, en daarna een eindsprint om op te rukken in het klassement. Niet dat we echt wisten hoe we geklasseerd stonden want de jury werd blijkbaar nogal afgeleid door de (ik geef toe, heel mooie) rug van Sam, en telde er bij momenten nogal naast. Twee ronden voor het einde bleken we toch al mooi 6es te staan, met net voor ons Rock Monsieur, die we als practical joke de ganse kwis vóór ons gelaten hadden, om hen dan op het einde met een rotvaart voorbij te gaan. 5es dus in de eindstand, en het gevecht om de mooie prijzen kon ingezet worden. Grote overwinnaar werd hierbij Jan, die niet één maar twéé rolletjes cd-hangers meegraaide, RESPECT !. Om niet helemaal met lege handen thuis te komen beslisten we daarna om nog eventjes de helft van de Westeuropese melkplas op slinkse wijze in de Tonymobiel te doen belanden, waarna we in alle peis en vree terug richting hometown voeren …